SAUDARA PENGARANG

Kes kematian tragis adik Zayn Rayyan, seorang kanak-kanak autistik berusia 6 tahun, telah menggemparkan seluruh negara dan mencetuskan kesedaran meluas mengenai cabaran yang dihadapi oleh keluarga dengan anak-anak autistik.

Sejak Disember tahun lalu, kes ini telah mendapat liputan meluas di media sosial, dengan pelbagai spekulasi dan reaksi daripada masyarakat. Peristiwa ini menonjolkan keperluan mendesak untuk meningkatkan pemahaman dan empati terhadap keluarga yang menjaga anak-anak dengan gangguan spektrum autisme.

Sebagai pensyarah dan pengkaji dalam bidang pembangunan kanak-kanak autistik, kami berpendapat bahawa masyarakat perlu lebih peka dan responsif dalam memberi sokongan.

Empati bukan hanya sekadar merasakan kesedihan, tetapi juga melibatkan tindakan konkrit seperti menyediakan perkhidmatan sokongan yang lebih baik, mendidik orang ramai tentang autisme, dan mewujudkan persekitaran inklusif.

Kami ingin menawarkan refleksi mendalam tentang bagaimana masyarakat boleh memainkan peranan penting dalam membantu untuk memperbaiki kualiti hidup keluarga dengan anak-anak autistik.

Melalui pendidikan, kesedaran, dan sokongan yang menyeluruh, kita dapat membina sebuah masyarakat yang lebih penyayang dan inklusif bagi mereka yang terjejas dengan gangguan spektrum autisme.

Pertama, kita perlu mengakui bahawa mendidik dan menguruskan kanak-kanak autistik adalah tugas yang amat mencabar dan memerlukan komitmen tinggi. Kanak-kanak autistik mempunyai keperluan dan cabaran unik yang memerlukan kesabaran dan pemahaman mendalam daripada penjaga serta masyarakat.

Penjaga sering berhadapan dengan situasi seperti ledakan emosi yang sukar diramal, masalah komunikasi yang menghalang interaksi sosial, dan tingkah laku yang mencabar serta memerlukan pendekatan khusus.

Oleh itu, adalah tidak adil untuk cepat membuat tanggapan bahawa ibu bapa atau penjaga kanak-kanak autistik cuai atau tidak bertanggungjawab dalam melaksanakan peranan mereka. Masyarakat harus menyedari bahawa setiap tindakan dan keputusan yang diambil oleh penjaga adalah hasil daripada pertimbangan yang teliti dan kasih sayang yang mendalam.

Kedua, masyarakat perlu lebih peka dan memahami ciri-ciri serta keperluan khusus kanak-kanak autistik. Kanak-kanak ini mungkin mempunyai kepekaan tinggi terhadap rangsangan seperti bunyi bising, cahaya terang, situasi baharu, atau persekitaran yang sesak, yang boleh menyebabkan mereka berasa tertekan atau cemas.

Mereka juga mempunyai minat dan kecenderungan berbeza daripada kanak-kanak lain, termasuk keperluan untuk menggunakan alat dan bahan tertentu dalam pembelajaran atau aktiviti harian.

Oleh itu, kita perlu mewujudkan persekitaran yang lebih kondusif dan inklusif, serta memahami tingkah laku mereka yang mungkin berbeza daripada norma biasa. Ini termasuk menyediakan ruang yang selamat dan tenang, serta alat bantu sesuai untuk membantu mereka mengatasi cabaran harian.

Ketiga, pendidikan dan kesedaran mengenai autisme perlu diperkukuhkan dalam kalangan masyarakat. Dengan peningkatan kes autisme di negara kita, adalah penting untuk memastikan setiap lapisan masyarakat memahami keperluan dan cabaran yang dihadapi oleh kanak-kanak autistik dan keluarga mereka.

Program pendidikan dan kempen kesedaran perlu dijalankan secara meluas untuk menanamkan pemahaman mendalam tentang autisme, termasuk sifat-sifat unik dan cara terbaik untuk menyokong kanak-kanak ini.

Ini bukan sahaja akan membantu mewujudkan persekitaran yang lebih mesra dan menyokong, tetapi juga mengurangkan stigma dan salah faham yang sering dikaitkan dengan autisme.

Pihak berkuasa juga perlu memastikan bahawa program dan kemudahan mencukupi disediakan untuk membantu kanak-kanak autistik dan keluarga mereka, termasuk sokongan psikologi, terapi, dan pendidikan khas yang disesuaikan dengan keperluan individu.

Keempat, penggunaan media sosial perlu dilakukan dengan berhati-hati dan bertanggungjawab. Dalam era digital ini, maklumat mudah tersebar luas dan pantas, namun kita tidak seharusnya membuat spekulasi atau komen yang menyakitkan hati tanpa mengetahui keseluruhan fakta dan keadaan sebenar.

Sebaliknya, kita perlu menunjukkan empati dan sokongan kepada keluarga terlibat, kerana mereka sedang mengalami pergolakan emosi yang mencabar. Isu etika dan sensitiviti perlu diutamakan, dan kita harus berhati-hati agar tidak menyakiti mana-mana pihak dengan kata-kata atau tindakan kita.

Media sosial boleh digunakan sebagai platform untuk menyebarkan kesedaran positif tentang autisme, berkongsi pengalaman dan strategi sokongan, serta membina komuniti yang saling menyokong.

Akhir kata, kes tragis ini seharusnya menjadi pencetus kepada peningkatan kesedaran dan empati dalam kalangan masyarakat kita terhadap kanak-kanak autistik dan keperluan mereka yang unik. Kita perlu bersatu padu dalam mewujudkan persekitaran yang lebih mesra dan menyokong untuk mereka, serta memastikan tiada lagi kes sebegini berlaku pada masa akan datang.

Autisme bukanlah sesuatu yang perlu dimalukan, tetapi sesuatu yang perlu kita bangga dan sokong sepenuhnya. Dengan memahami dan menerima kepelbagaian ini, kita dapat mewujudkan masyarakat yang lebih inklusif dan harmoni.

Selain itu, kita perlu memastikan bahawa setiap tindakan yang diambil adalah selaras dengan prinsip-prinsip hak asasi manusia, memberikan penghormatan dan martabat kepada semua individu tanpa mengira keadaan mereka.

Masyarakat yang inklusif adalah masyarakat yang menghargai setiap individu dan menyediakan peluang sama untuk semua, tanpa diskriminasi atau prasangka.

PENULIS DR. MUHAMAD HAFIZ BIN HASSAN, Pensyarah Kolej Pengajian Seni Kreatif Universiti Teknologi MARA Cawangan Sarawak dan DR MOHD YUSOF ZULKEFLI, Pensyarah Fakulti Komunikasi dan Pengajian Media Universiti Teknologi MARA.

Artikel ini merupakan pandangan peribadi penulis dan tidak semestinya mewakili pandangan mahupun pendirian rasmi RTM.